Hetch Hetchy en Long Barn

Vandaag verlaten we Yosemite alweer en rijden we naar een klein dorpje genaamd Long Barn. 's Ochtend genoten we van een ontbijt in het restaurantje bij onze lodge. Toen wij binnenkwamen waren ongeveer de helft van de tafels bezet en op de andere helft stond nog vuile vaat. Een klein vrouwtje, die de zestig al gepasseerd was, liep in sneltreintempo op en neer van de keuken naar de tafels. Je zag dat ze haar best deed en het allemaal net kon bijhouden, maar nog geen tijd had gehad om alles op te ruimen. We zijn aan een van de laatste lege tafels gaan zitten en we vroegen ons al af of we haar misschien moesten helpen. Uiteindelijk nam de drukte af en konden we op ons gemak ons ontbijtje eten. We bedankten haar hartelijk voor haar harde werk en haar gastvrijheid ondanks de stress en gingen op weg.

Aangezien we nog niet genoeg hadden van Yosemite, zijn we 's ochtends nog even naar de Hetch Hetchy (gezondheid) Valley gegaan. In deze vallei staat een grote dam die ze geplaatst hebben om het water te gebruiken voor het aandrijven van grote turbines. Erg indrukwekkend om over die grote dam te lopen en als je dan naar beneden de afgrond in kijkt, word je toch wat week in de benen.

Na de dam zijn we Yosemite uitgereden en gingen we op weg naar Long Barn. De bordjes met San Francisco verschenen ook alweer wat gemengde gevoelens gaf, aangezien dat het eindpunt was. Nadat we al een tijdje aan het rijden waren, keken we even op de telefoon of we er al bijna waren. Op dat moment kwamen we erachter dat we een afstand van ongeveer Venlo tot Nijmegen te ver waren gereden. Er zat dus niks anders op dan zo'n 70 km terug te rijden. Jammer van de benzine, maar we zijn wel door Tuttletown gekomen! Er was geen hol te doen, maar de naam verdiende zeker een paar pluspunten.

Eenmaal in Long Barn aangekomen vroegen we ons af waar er nu weer waren beland. Een dorp kon je het niet echt noemen, want het bestond maar uit een paar straten. Wel lag onze lodge in een prachtige bosrijke omgeving. Verder was het er vrijwel uitgestorven. De enige plek waar we nog konden eten was een kwartier rijden want de rest was dicht of al gesloten. Het restaurantje "Steamed Donkey" was eveneens verlaten en werd gerund door een oude gastvrije man. Gelukkig kwam er nog echtpaar binnen, anders was het een beetje ongemakkelijk geweest. Drie van de vier gasten wilden graag een burger met brie. Helaas was de brie op (zul je net zien). Gelukkige had hij genoeg andere kaassoorten. Het voorgerecht (aspergesoep en gesauteerde paddenstoelen) smaakte erg goed, maar het hoofdgerecht deed ons iets teveel denken aan restaurant de gouden boog. Als dessert namen we een chocoladetaart. De eigenaar waarschuwde ons dat het best een groot stuk was, maar aangezien Amerikanen nogal kunnen overdrijven, durfden wij het wel aan. De regel gedeeld door twee min drie op de schaal van geloofwaardigheid, ging echter dit keer niet op. Met een vijf verdiepingen hoge chocoladetaart begon de uitdaging. Wij zijn er beide niet in geslaagd om het apparaat helemaal op te eten. Wel smaakte het verrukkelijk! We gaven ons verlies toe en lachend gaf de eigenaar onze restjes in een doosje mee. We betaalden en reden weer naar ons hutje in het bos.