Blue Penguins!
Door: Diederik
Blijf op de hoogte en volg Diederik
05 December 2014 | Nieuw Zeeland, Oamaru
Vandaag zijn we van Dunedin naar Oamaru gereden, maar eerst hebben we nog een beetje door het centrum van Dunedin gewandeld.
Dunedin is stiekem nog best groot, maar het echte centrum is dan weer relatief klein. Vier grote straten ontmoeten elkaar in een soort cirkel van wegen. In de cirkel is een pleintje met bankjes. In de omgeving van die cirkel zitten alle leuke winkeltjes. Zo ook een paar NZ souvenierwinkeltjes waar we een flink wat dollars hebben uitgegeven. Na een broodje bij de Subway zijn we de weg weer op gegaan.
Onderweg zijn we gestopt bij een mooi strand waar een aantal grote ronde stenen op lagen. Kennelijk waren deze stenen bijzonder genoeg om ze een naam te geven: de Moeraki Boulders (ze lagen bij het plaatsje Moeraki dus vandaar). We hebben wat op het strand gelopen en ons geërgerd aan alle Japanners? die zo nodig met die keien op de foto moesten. We kochten een ijsje in het winkeltje wat aan het strand lag en we lieten Moeraki weer achter ons.
In Oamaru checkte we in en hebben we pannenkoeken gebakken. Ook heb we ons hele reisschema een beetje omgegooid, aangezien paragliden en raften niet mogelijk waren in Christchurch. Na flink wat stress, wanhoop en twee telefoontjes hebben we besloten om een dagje korter in Christchurch te blijven en wat sneller terug naar het Noordereiland.
In het hostel lag in de woonkamer een levensgroot yenga spel dus hebben we natuurlijk ook even uitgeprobeerd. Na een spannende 20 minuten liet ik helaas de toren vallen... (Voor alle spellen die we tot nu toe gespeeld hebben staat het nu 2-1 voor Sabrina)
Vervolgens haastten we ons naar de auto om de Blue Penguins te bekijken.
Deze pinguïnsoort is ongeveer zo groot als een voet en is blauw gekleurd. Elke avond als het donker wordt komt een van de twee ouders aan land om het kuiken te voeren. Om ze goed te zien moesten we helaas wel geld betalen. De pinguïns kwamen namelijk aan land bij een soort broedpark wat speciaal voor de pinguïns was gemaakt. Overal was gras met bomen en struiken en op het gras, deels ingegraven, stonden tientallen broedkastjes. We zaten op een tribune en door speciaal licht konden de pinguïns ons niet zien maar wij hen wel. En toen begon het wachten, want we waren er vroeg bij.
Links van ons werden mensen enthousiast toen ze een broedkastje inkeken dus Sabrina ging ook even kijken. Ze zei dat ze een kuiken zag dus ik ging ook even kijken. Ik kon vrij weinig zien want het was hartstikke donker binnen. Toen ik me omdraaide stonden alle mensen aan het hek en te wijzen en als een malle foto's te maken (wat eigenlijk niet mocht maar er was op dat moment niemand die ons tegenhield). Ik haastte me naar het hek met m'n telefoon in de aanslag. Een groep van ongeveer 30 pinguïns waggelde het strand op. Het was heel bijzonder om te zien. Opeens kwam er een zeehond te voorschijn die naar de zee wilde. Een deel van de pinguïns raakte in paniek en schoten de zee weer in. Het grootste deel van de groep sprintte de helling op. Halverwege de helling bleven de pinguïns staan, terwijl de zeehond het water in dook. Toen de kust veilig leek liep een pinguïn met de rest van de groep hem volgend rustig en voorzichtig de rest van de helling op. Toen hij boven was sprintte hij door de poortjes naar de ingang van het park. De rest van de groep volgde hem op de voet. Ze liepen zo snel dat sommige pinguïns over hun eigen voetjes struikelden! Een klein deel van de pinguïns was nog op de helling achtergebleven.
Toen hoorden we een stem van een van de stafleden, die ons vriendelijk verzocht om te gaan zitten en onze camera's op te bergen. Jammer, maar ik heb toch een paar foto's weten te maken! De vrouw vertelden ons dat de pinguïns vaak in een aantal groepen komen en dat deze groep wel erg vroeg was. Zo vroeg hadden ze ze niet verwacht. Vervolgens vertelde ze wat over de pinguïns, hun kuikens en het park wat ze hebben aangelegd. Ook kon ze precies vertellen hoeveel pinguïns inmiddels binnen waren en of er nog een groep aankwam. Als er een groep aankwam moesten we blijven zitten en moesten we zo stil mogelijk zijn, zodat we de pinguïns niet zouden storen. Bij teveel lawaai schieten de pinguïns terug het water in en krijgen hun kuikens later eten. Helaas waren wij inmiddels omringt door Japanners? die het ontzettend moeilijk vinden om in stilte te genieten...
Op een gegeven moment kwam er nog een groep. En een tijdje later weer een, en nog een! Het blijft leuk om die kleine beesten in een rap tempo het strand te zien naderen, het strand op te lopen, de helling op te klauteren en vervolgens in volle sprint al struikelend het park te bereiken. Grappig detail: ergens op het strand lag een grote dikke tak en bijna alle pinguïns namen de moeite om erover heen te klimmen in plaats van er omheen te lopen. Waarom makkelijk als het moeilijk kan? In totaal hebben we ongeveer 150 pinguïns aan land zien komen!
Toen het al echt donker begon te worden en bijna iedereen al weg was, zijn Sabrina en ik nog even in het park gebleven om naar de pinguïns en hun broedkastjes te kijken. Die beestjes kunnen trouwens een hoop lawaai maken, vooral als ze aan het vechten zijn! Opeens toen we recht voor een broedkastje stonden kwam een kuiken uit z'n/haar kastje. Echt een kuiken kon je het niet meer noemen want hij/zij was bijna net zo groot als z'n/haar ouders, maar hij/zij was nog wel erg pluizig. Hij/zij rekte zich een keer uit en flapperde wat met z'n/haar kleine vleugeltjes. Heel schattig! Als een standbeeld stonden we naar de pinguïns te kijken om ze maar niet weg te jagen. Achter ons waren inmiddels meer pinguïns aan het rondwandelen. Echt heel leuk om te zien!
Uiteindelijk hebben we het park verlaten. We moesten nog onder onze auto kijken om te zien of er geen pinguïn onder lag. Onder onze auto was er niks te zien dus we konden veilig terug naar het hostel rijden. Na wat geklungel hebben we ook het licht gevonden waarmee je veilig 's nachts kunt rondrijden zonder andere mensen te verblinden (dit was de eerste keer dat we in het donker reden). Eenmaal in het hostel zijn we meteen naar bed gegaan. Morgen rijden we naar Christchurch!
Dunedin is stiekem nog best groot, maar het echte centrum is dan weer relatief klein. Vier grote straten ontmoeten elkaar in een soort cirkel van wegen. In de cirkel is een pleintje met bankjes. In de omgeving van die cirkel zitten alle leuke winkeltjes. Zo ook een paar NZ souvenierwinkeltjes waar we een flink wat dollars hebben uitgegeven. Na een broodje bij de Subway zijn we de weg weer op gegaan.
Onderweg zijn we gestopt bij een mooi strand waar een aantal grote ronde stenen op lagen. Kennelijk waren deze stenen bijzonder genoeg om ze een naam te geven: de Moeraki Boulders (ze lagen bij het plaatsje Moeraki dus vandaar). We hebben wat op het strand gelopen en ons geërgerd aan alle Japanners? die zo nodig met die keien op de foto moesten. We kochten een ijsje in het winkeltje wat aan het strand lag en we lieten Moeraki weer achter ons.
In Oamaru checkte we in en hebben we pannenkoeken gebakken. Ook heb we ons hele reisschema een beetje omgegooid, aangezien paragliden en raften niet mogelijk waren in Christchurch. Na flink wat stress, wanhoop en twee telefoontjes hebben we besloten om een dagje korter in Christchurch te blijven en wat sneller terug naar het Noordereiland.
In het hostel lag in de woonkamer een levensgroot yenga spel dus hebben we natuurlijk ook even uitgeprobeerd. Na een spannende 20 minuten liet ik helaas de toren vallen... (Voor alle spellen die we tot nu toe gespeeld hebben staat het nu 2-1 voor Sabrina)
Vervolgens haastten we ons naar de auto om de Blue Penguins te bekijken.
Deze pinguïnsoort is ongeveer zo groot als een voet en is blauw gekleurd. Elke avond als het donker wordt komt een van de twee ouders aan land om het kuiken te voeren. Om ze goed te zien moesten we helaas wel geld betalen. De pinguïns kwamen namelijk aan land bij een soort broedpark wat speciaal voor de pinguïns was gemaakt. Overal was gras met bomen en struiken en op het gras, deels ingegraven, stonden tientallen broedkastjes. We zaten op een tribune en door speciaal licht konden de pinguïns ons niet zien maar wij hen wel. En toen begon het wachten, want we waren er vroeg bij.
Links van ons werden mensen enthousiast toen ze een broedkastje inkeken dus Sabrina ging ook even kijken. Ze zei dat ze een kuiken zag dus ik ging ook even kijken. Ik kon vrij weinig zien want het was hartstikke donker binnen. Toen ik me omdraaide stonden alle mensen aan het hek en te wijzen en als een malle foto's te maken (wat eigenlijk niet mocht maar er was op dat moment niemand die ons tegenhield). Ik haastte me naar het hek met m'n telefoon in de aanslag. Een groep van ongeveer 30 pinguïns waggelde het strand op. Het was heel bijzonder om te zien. Opeens kwam er een zeehond te voorschijn die naar de zee wilde. Een deel van de pinguïns raakte in paniek en schoten de zee weer in. Het grootste deel van de groep sprintte de helling op. Halverwege de helling bleven de pinguïns staan, terwijl de zeehond het water in dook. Toen de kust veilig leek liep een pinguïn met de rest van de groep hem volgend rustig en voorzichtig de rest van de helling op. Toen hij boven was sprintte hij door de poortjes naar de ingang van het park. De rest van de groep volgde hem op de voet. Ze liepen zo snel dat sommige pinguïns over hun eigen voetjes struikelden! Een klein deel van de pinguïns was nog op de helling achtergebleven.
Toen hoorden we een stem van een van de stafleden, die ons vriendelijk verzocht om te gaan zitten en onze camera's op te bergen. Jammer, maar ik heb toch een paar foto's weten te maken! De vrouw vertelden ons dat de pinguïns vaak in een aantal groepen komen en dat deze groep wel erg vroeg was. Zo vroeg hadden ze ze niet verwacht. Vervolgens vertelde ze wat over de pinguïns, hun kuikens en het park wat ze hebben aangelegd. Ook kon ze precies vertellen hoeveel pinguïns inmiddels binnen waren en of er nog een groep aankwam. Als er een groep aankwam moesten we blijven zitten en moesten we zo stil mogelijk zijn, zodat we de pinguïns niet zouden storen. Bij teveel lawaai schieten de pinguïns terug het water in en krijgen hun kuikens later eten. Helaas waren wij inmiddels omringt door Japanners? die het ontzettend moeilijk vinden om in stilte te genieten...
Op een gegeven moment kwam er nog een groep. En een tijdje later weer een, en nog een! Het blijft leuk om die kleine beesten in een rap tempo het strand te zien naderen, het strand op te lopen, de helling op te klauteren en vervolgens in volle sprint al struikelend het park te bereiken. Grappig detail: ergens op het strand lag een grote dikke tak en bijna alle pinguïns namen de moeite om erover heen te klimmen in plaats van er omheen te lopen. Waarom makkelijk als het moeilijk kan? In totaal hebben we ongeveer 150 pinguïns aan land zien komen!
Toen het al echt donker begon te worden en bijna iedereen al weg was, zijn Sabrina en ik nog even in het park gebleven om naar de pinguïns en hun broedkastjes te kijken. Die beestjes kunnen trouwens een hoop lawaai maken, vooral als ze aan het vechten zijn! Opeens toen we recht voor een broedkastje stonden kwam een kuiken uit z'n/haar kastje. Echt een kuiken kon je het niet meer noemen want hij/zij was bijna net zo groot als z'n/haar ouders, maar hij/zij was nog wel erg pluizig. Hij/zij rekte zich een keer uit en flapperde wat met z'n/haar kleine vleugeltjes. Heel schattig! Als een standbeeld stonden we naar de pinguïns te kijken om ze maar niet weg te jagen. Achter ons waren inmiddels meer pinguïns aan het rondwandelen. Echt heel leuk om te zien!
Uiteindelijk hebben we het park verlaten. We moesten nog onder onze auto kijken om te zien of er geen pinguïn onder lag. Onder onze auto was er niks te zien dus we konden veilig terug naar het hostel rijden. Na wat geklungel hebben we ook het licht gevonden waarmee je veilig 's nachts kunt rondrijden zonder andere mensen te verblinden (dit was de eerste keer dat we in het donker reden). Eenmaal in het hostel zijn we meteen naar bed gegaan. Morgen rijden we naar Christchurch!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
