Zand en gestrand...

Vandaag zijn we vroeg vertrokken vanuit Pukenui en zijn we naar Cape Reigna gereden. Dit is een van de Noordelijkste punten van Nieuw-Zeeland. Op het punt zelf staat alleen een kleine vuurtoren maar je hebt een prachtig uitzicht op de Tasmaanse Zee en de Pacific Ocean die met flink geweld op elkaar botsen.

Vervolgens wilden we gaan sandboarden. Na een paar kilometertjes op en neer rijden vonden we de juiste plek en huurden we twee sandboards (een soort bodyboards). Met veel moeite beklommen we de zandheuvel en bovenaan had je een mooi uitzicht over de zandvlaktes en de enorme helling die we zojuist beklommen hadden. Sabrina had wat aanmoediging nodig en ik wierp me op m'n board en gleed naar beneden. Wat was dat gaaf zeg! Ik wilde meteen nog een keer en eenmaal boven kreeg ik Sabrina ook zo ver om zich naar beneden te storten. Na wat gave actiefoto's zijn we bedekt met zand teruggewandeld naar de auto.

Een van Sabrina's grootste wensen was om te rijden over 90 Miles Beach, het strand aan de westkant van het noordelijkste deel van NZ. Aangezien het mij ook wel gaaf leek, zijn we naar dat strand gereden. En het was ook echt super! Links van ons duinen, rechts van ons de golven en voor onze neus kilometers aan zand. Muziek op en gaan met die banaan. We waren lekker een end onderweg, totdat de auto begon te slippen. Niet veel later stonden we stil. Toen we vervolgens weer probeerden te vertrekken, groeven de banden van onze huurauto zich verder het zand in. Vooruit, achteruit, niets was meer mogelijk. We gingen uit de auto en stortten ons op de wielen. In blinde paniek begonnen we de voorbanden uit te graven in de hoop dat we uit het zand konden komen. We startte de auto, maar wederom groef de auto zich alleen maar verder in. We probeerden het opnieuw. Wederom geen succes.

Gelukkig kwam er een auto onze kant op dus terwijl Sabrina weer aan het graven was, woorden schieten te kort om de complete wanhoop in haar ogen te omschrijven, begon ik naar de auto te zwaaien. In de jeep bleken twee Nederlanders te zitten die ons wel een handje wilden helpen. Ook zeiden zo dat het zo vloed zou worden dus dat we haast moesten maken. Anders zou onze gehuurde auto opgeslokt worden door de zee. Leg dat maar eens uit aan een verhuurbedrijf... We hebben geprobeerd te duwen, riemen aan elkaar geknoopt om de auto eruit te trekken en de matjes bij de chauffeur en bijrijder onder de wielen gelegd voor meer grip, maar het mocht allemaal niet baten. Één matje is helemaal kapot dus als iemand een idee heeft hoe we dit kunnen verklaren bij het verhuurbedrijf zonder de woorden "90 Miles Beach" te gebruiken, horen wij dat graag!

We stonden net op het punt om de AA, de Nieuw Zeelandse wegenwacht, te bellen, toen er nog een jeep aankwam. Ook deze stopte en had een stevige band bij zich. De gespierde, gebruinde en shirtloze Nieuw-Zeelander, die uit de auto stapte knoopte die band aan onze auto en de zijne en begon te rijden. Helaas werkte het niet. Opnieuw groeven we onze auto uit en we probeerde het nog een keer. Dit keer met succes! Wat een opluchting gaf dat! Na vele bedankjes stapte we weer in de auto.

Dit keer bleven we wat meer bij de zee rijden, omdat daar het zand natter en steviger was. De NZ jeep reed voor ons en zou ons de uitgang van het strand wijzen en de Nederlanders reden achter ons. Als er nu nog iets mis zou gaan zou hulp in ieder geval in de buurt zijn. Zonder problemen bereikten we het einde van 90 Miles Beach. Sabrina snapte echter niet helemaal de aanwijzingen van de Nieuw-Zeelander waardoor ze met volle vaart door een soort mini-rivier op het strand reed. Lachend legde de man ons uit hoe we precies het strand moesten verlaten. Toen dat eenmaal gelukt was deden we een snelle check of we geen onderdelen waren kwijtgeraakt tijdens ons avontuur en vervolgens vervolgenden we onze weg richting Kaikora.

Ons oorspronkelijke doel was het bereiken van Dargaville, maar aangezien we wat tijd waren verloren besloten we een hostel te nemen bij Omapere. In Opononi hebben we nog lekker van een steengril gegeten en vervolgens zijn we uitgeput in ons hostel beland. Na zo'n zenuwslopende dag ben je behoorlijk uitgeput kan ik je vertellen. Morgen hebben we een lange rit voor de boeg: helemaal naar Hamilton. In principe is dit goed haalbaar, maar je weet maar nooit met ons wat er nu weer gaat gebeuren. We zullen het zien!