Een goed begin van de dag...

Mijn tweede dag in Hongkong is op een behoorlijk heftige manier begonnen. Nadat ik mijn hostel verlaten had, liep ik langs Nathan Road, een drukke weg. Opeens hoorde ik links van me een harde dreun. Een stadsbus had een enorme ster in zijn ruit en een paar meter ervoor lag een man op de straat. Eerlijk gezegd was ik eerst compleet van de kaart omdat ik dit totaal niet had verwacht op m'n tweede vakantiedag maar ik ben uiteindelijk wel als een van de eersten naar de man gegaan om te kijken hoe erg hij eraan toe was.

Nou om te beginnen... het zag er niet goed uit. Hij had z'n ogen gesloten, zijn mond wijd open en hij ademde zwaar. Verder zat z'n gezicht onder het bloed en zater er hier en daar glasscherven. Daarnaast zag ik dat er bloed uit z'n mond, neus en oren kwam. Kortom geen prettig gezicht... Heel bizar maar het lukte me wel om aardig kalm te blijven. Kalm in relatieve zin dan, want door mijn hoofd raasde van alles en ik had echt moeite om het DRSABCDE protocol, wat ik zo vaak behandeld heb, voor de geest te halen. Een omstander had de ambulance al gebeld en het eerste wat ik deed was het hoofd van de man stabiliseren. Vervolgens heb ik gevraagd of iemand het over wilde nemen en uitgelegd waarom het belangrijk was dat z'n hoofd niet meer bewogen mocht worden. Dit heb ik ook (in het Engels, omdat mijn Chinees niet al te best is) tegen het slachtoffer gezegd. Ik betwijfel of hij me wel gehoord of überhaupt verstaan heeft... Daarna ben ik naar z'n ademhaling gaan luisteren. Deze was zwaar en af en toe moest hij hoesten door al het bloed in z'n mond. Toen heb ik z'n pols gevoeld. Deze was normaal, net als zijn capillary refill (hierbij druk je op de nagel en kijk je hoe lang het duurt totdat het bloed weer teruggestroomd is). Dit heb ik zo een paar minuten gedaan. Ondertussen had ik allemaal toeschouwers die hun mobiele telefoon of fotocamera in de aanslag hadden... Op een gegeven moment kwam er ook een politieman op een motor aan. De man die de ambulance had gebeld vertelde wat er gebeurd was en hij sprak gelukkig goed Engels. Hij hield mij een beetje op de hoogte van de dingen die hij van de politieman doorkreeg.

Ondertussen ging het met het slachtoffer iets minder goed. Opeens hield hij op met ademen en wist ik even niet wat ik moest doen. Geen ademhaling = reanimeren heb ik geleerd, maar z'n pols was nog prima voelbaar, maar inmiddels wel versneld. Deze worsteling duurde 15 seconden want toen na flink gehoest begon de man gelukkig weer te ademen. Wel rustiger en oppervlakkiger dan eerst. Ondertussen was de man die aan het stabiliseren was ertussenuit geknepen. Wanneer die precies is weggegaan heb ik niet meegekregen, maar ik denk op het moment dat ik met m'n tolk in gesprek was. Echt een ramp was het niet want veel beweging zat er toch niet meer in het slachtoffer.

Toen kwam opeens een vrouw naar me toe die vroeg of ze met haar handen de man mocht helen. Op dat moment voelde dat zo raar en ongemakkelijk en er ging van alles door m'n hoofd, maar ik heb die vrouw maar gewoon haar gang laten gaan. Kwaad kon het sowieso niet en naar mijn mening kon de man elke hulp gebruiken die hem aangeboden werd.

Ik heb geen idee hoe lang ik daar nog heb gezeten maar het leek een eeuwigheid te duren totdat de hulpverlening ter plaatse was. Kennelijk was het een hele ongelukkige plek om een ongeluk te krijgen. Ik heb nog gezegd dat de man moeite had met ademen en dat zijn pols inmiddels versneld was en toen namen ze het van me over.

Ik stond op, liep een paar meter, draaide me om en zag hoe de hulpverleners bezig waren met het slachtoffer (ze haalde iets uit z'n mond (beugel?), stabiliseerde zijn hoofd en pakte de plank) en opeens voelde ik me niet goed. Het was alsof al de adrenaline die me de afgelopen minuten staande wist te houden plotseling uit m'n lichaam vloeide. Ik werd licht in m'n hoofd, misselijk, slappe benen, draaierig en ik hoorde dingen gedempt. Kortom ik moest daar weg. Ik probeerde weg te lopen maar m'n tolk zei dat de politie misschien nog vragen voor me had dus ik moest blijven. Prima, zei ik. Maar dan ga ik wel even zitten.

Zittend heb ik nog toegekeken hoe het slachtoffer op de plank werd gelegd en vervolgens op een brancard werd geplaatst. Nadat hij was meegenomen heb ik nog even met de politie gesproken, maar echt vragen had hij niet voor me omdat ik het moment van de aanrijding niet echt gezien had. Mijn tolk had me nog wat vochtige tissues gegeven om m'n handen die onder het bloed zaten schoon te maken en hij had me zijn kaartje overhandigd. Als ik nog iets nodig had tijdens mijn verblijf hier kon ik hem bereiken. Na wat bedankjes van de politie ben ik maar terug naar m'n hostel gegaan om me even op te frissen en andere kleren aan te trekken. Onderweg werd ik door verschillende mensen nog aangesproken met "accident!" ofzo, maar daar heb ik niet echt gehoor aan gegeven.

Zo dat was het begin van mijn dag. Gelukkig heb ik ook nog leuke dingen gedaan waarbij geen mensen gewond zijn geraakt, maar daar vertel ik in een andere post wel over.